Hierbij wil ik graag iedereen die de tijd neemt en interesse heeft dit te lezen – waarvoor dank!- een gelukkig en inspirerende 2010 toewensen in goede gezondheid. Een nieuw decennium, een nieuwe bladzijde!

Het vorige jaar was op veel niveaus een interessant jaar, zowel internationaal als op persoonlijk vlak. De economische wereldcrisis heeft zeker zijn impact doen voelen en we hebben allemaal persoonlijke-, nationale- en internationale situaties onder de loep moeten nemen. Laten we hopen dat grootsheid uit dit alles zal ontstaan en dat 2010 het begin van een nieuwe Era zal zijn. Het jaar van de opbouw en een langdurende stralende toekomst.

Op persoonlijk vlak was ik behoorlijk aangeslagen toen een prachtige Grancino cello op mijn pad kwam om te bespelen en te ‘bezitten’, maar jammer genoeg was ik niet bij machte dit geweldige instrument te behouden. Het was te duur en de recessie heeft mijn situatie zeker niet geholpen. Ondanks dat ik het verlies vrij snel kon accepteren heeft het mijn bloedend hart toch nogal wat tijd gekost te lamenteren en zich opnieuw te verbinden met mijn eigen geliefde Italiaanse cello. Tegenwoordig zijn de bijzondere instrumenten zo kostbaar geworden, dat het voor de huidige generatie uitvoerende musici praktisch onwaarschijnlijk is zo’n soort instrument te ‘bezitten’ zonder tussenkomst van investeerders of een mecenas. Hartverscheurend..

Voor de zomer ben ik een unieke en prachtige Grancino cello uit 1705 tegen gekomen waar ik een tijdje op mocht spelen. Deze, nog in museale staat verkerende cello kwam uit een buitenlandse privé-collectie en werd me te koop aangeboden. De Grancino was vele jaren niet meer bespeeld en stiekem noemde ik de cello ‘Sleeping Beauty’.
Hij moest nog echt wakker worden. Per dag ging hij opener en mooier klinken en ik werd helemaal verliefd op de nobele toon en de klankkleuren die deze cello op zijn palet heeft. Deze cello is een juweel.

Toen ik de Grancino ging bespelen voelde ik de onbegrensdheid van het instrument en de klankkleurenpracht erin, wachtend tot ik het eruit ging halen. Makkelijker gezegd dan gedaan! Door zijn lange ‘winterslaap’ voelde de Grancino stug aan en je moest hem op zijn donder geven om hem wakker te maken. En ook ik moest wennen aan een nieuwe partner. Tijdens het spelen kwam vaak een metafoor bij me naar boven: Ferrari Formule 1 auto versus Mercedes Benz. Mijn eigen cello is als een Mercedes Benz en ik leerde het anders bespelen van een Ferrari Formule 1 cello met zijn mogelijkheden kennen. Heel spannend zo’n ontdekkingstocht!

Ondanks dat ik eerste koper ben, is het moeilijk ‘de cello van mijn leven’ te behouden om voor de rest van mijn concerterend leven te kunnen bespelen. De prijs van de cello is een substantieel bedrag en zelf kan ik 1/6de van het instrument bekostigen. Zonder hulp is het niet mogelijk. Het leek, voor de tweede maal, samen met investeerders te zijn gelukt. Alles leek heel positief, maar toch viel de investering op het laatste moment in het water. Door de recessietijden heeft iedereen het moeilijk. Fondsen, banken en mensen zijn slecht bij kas. Ondanks dat het investeren in een zogenaamd ‘rare instrument’ een geweldige belegging is, kan of durft men in deze tijden niet een nieuwe investering te doen. Men wacht de conjunctuur liever af. Helaas voor mij is waarschijnlijk dan ook deze cello weg, want de tweede koper, de Russische staat, heeft de liquide middelen wel en tevens een bod uitgebracht.

Alles wat ik kon bedenken heb ik geprobeerd, geen steen heb ik ongekeerd gelaten en iedereen die ik ken heb ik om hulp gevraagd in mijn speurtocht naar een bonafide investeerder. Mocht u iemand weten…? Want mocht het nu niet lukken met de Grancino heb ik in de toekomst wellicht weer hulp nodig voor een instrument die beter is dan wat ik momenteel heb. Tsja,.. in deze tijd is het voor jonge uitvoerende violisten en cellisten steeds moeilijker een instrument passend bij de speelkwaliteiten te vinden. Er zijn niet alleen steeds minder topinstrumenten op de markt, maar waar men een aantal decennia geleden nog betaalbare topinstrumenten kon vinden, zijn nu door de steeds hoger rijzende prijzen deze instrumenten praktisch niet meer zelf te betalen. Wat de Grancino betreft is er nog weinig tijd en heel weinig mogelijkheden over. Ik heb nu een wonder nodig.. 

Pamela

 

Het is Koninginnedag! Waar zijn de laatste maanden toch gebleven? De afgelopen periode was ontzettend leuk met veel afwisselende concerten en de tijd is echt voorbijgevlogen. Nadat ik voor het eerst Schumann’s celloconcert met orkest heb gespeeld (‘Het Orkest’ olv. de zeer begane en gedreven Russische dirigent Alexander Vakoulsky), ging ik gelijk met de auto door naar Duitsland voor repetities en recitals met pianiste Sabine Simon, om na een korte pitstop thuis, voor een repetitie met de Schumann met weer een ànder orkest, naar London te vliegen voor een solo optreden. Daar heb ik met -de in London wonende Israëlische pianist- Daniel Adni gespeeld, die ik pas voor het eerst ontmoette voor een repetitie op de middag van het concert die avond! Gelukkig was het was een erg aangename kennismaking en de samenwerking liep gesmeerd.